Bormio... Ο γρίφος που έπρεπε να λυθεί...

          Καθώς το ταξίδι μας από την περιοχή του Airolo CH προς το Bormio ήταν ήρεμο, αλλά και μακρύ, είχαμε μπόλικο χρόνο για να λύσουμε έναν -εύκολο κατά εμέ- γρίφο... 

           Οι 3 ημέρες μας στο Bormio περιελάμβαναν 3 βόλτες εκ των οποίων οι 2 ήταν αυτό που λέμε epic: δύο 100άρες με κάτι ψιλά πάνω από 3.000μ υψομετρικά και μία μικρή χαλαρωτική βόλτα στη γειτονιά -ο Θεός να την κάνει (~40χλμ με σχεδόν 1.000μ υψομετρικά)- αντί να τεμπελιάσουμε με ρεπό... Σκοπός ήταν να αξιοποιήσουμε χρόνο και τόπο στον μέγιστο, δυνατό βαθμό και να απολαύσουμε όσο γίνεται περισσότερα βάσει της τρέχουσας φυσικής μας κατάστασης και με βασικό γνώμονα τον χρόνο αποκατάστασης στα ενδιάμεσα. Τέτοια ποδηλατικά ταξίδια, που δεν τα έχεις και εύκολα στο τσεπάκι, δε νοείται να τα χαραμίσεις με "βαριέμαι" ή με διαδρομές πολύ κάτω των δυνατοτήτων μας ή με τουρισμό και χουζούρι...

          Έχοντας ως δεδομένο πως θα φτάναμε στο ξενοδοχείο μεσάνυχτα αντί για νωρίς το μεσημέρι που είχε προγραμματιστεί, ελέω της αλλαγής των δύο πρώτων διαδρομών λόγω της κακοκαιρίας της πρώτης ημέρας και που έσπρωχνε μισή ημέρα το όλο πρόγραμμα, έπρεπε να δούμε τι θα κάνουμε και τι θα αφήσουμε αυτές τις 3 ημέρες στο Bormio... 

        Δεδομένο 1: έχοντας άφιξη τόσο αργά και όντες και αντικειμενικά κουρασμένοι αποκλείονταν να κάνουμε την επόμενη ημέρα κάποια από τις epic διαδρομές. Συνεπώς η επόμενη ημέρα πήγαινε για τη μικρή αφήνοντας τις 2 μεγάλες για back to back τη δεύτερη και τρίτη ημέρα... 

       Δεδομένο 2: όποια και από τις 2 epic και να κάναμε τη δεύτερη ημέρα ήταν δεδομένο πως θα ήταν σκότωμα να κάνουμε ολόκληρη τη διαδρομή της τρίτης ημέρας. Σκοπός ήταν να χαρούμε τις βόλτες και όχι να περάσουμε στρατιωτικό σχολείο... Αν ήμασταν ΟΛΟΙ στην καλή μας κατάσταση, μπορεί και να το κάναμε, αλλά δεν ήμασταν (εγώ και η Έλενα). 

       Δεδομένο 3: μέσα μου ήταν εξαιρετικά ισχυρή η πεποίθηση να μη σπάσουμε τη γύρα Gavia & Mortirolo pass. Αφενός γιατί το μισό της θα ήταν κάτι νέο και για εμένα  και αφετέρου γιατί από τη μελέτη της διαδρομής είχα δει πως πρόκειται για διαμαντάρα... (Παΐσιε δικαιώθηκες, πανηγυρικά)

        Δεδομένο 4: ήταν σαφές πως όλοι ήθελαν να κάνουν την κλασική ανάβαση του Stelvio... 

        Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω η απόφαση ήταν εύκολη... Την πρώτη ημέρα, χαλαρωτική μικρή βόλτα που άφηνε πολύ χρόνο για καλό φαγητό και ξεκούραση. Τη δεύτερη ημέρα, loop Gavia & Mortirolo και την τρίτη θα είχαμε δίαιτα στο κομμάτι Bormio-Umbrail στο οποίο passo θα ανέβαζα με το βανάκι τα παιδιά και από εκεί θα ξεκινούσαν με κατάβαση μαγεία έως την Santa Maria CH, για να κάνουν μικρή γύρα το βουνό και να πάνε στο Prato για την κλασική ανάβαση του Βασιλιά Stelvio... 

                               DAY 3                           

  Ανάβαση στη λίμνη Cancano (1.950μ)  Μια πρώτη γνωριμία με την ξελογιάστρα Ιταλίδα           

          Ο ύπνος ήταν βασιλικός σε υψόμετρο 1.225μ και είμαστε όλοι μέσα στη φρεσκαδούρα...

          Η ημέρα ξεκινάει με το γνωστό φανταστικό πρωινό στο Baita dei Pini όπου πραγματικά γεμίζεις για τη μισή βόλτα που είναι να έρθει... 

                 Στη συνέχεια, αρπάζουμε λίγο ήλιο στο μπαλκόνι μας, ενώ εγώ προσεύχομαι να μου δώσει ο Θεός δύναμη να αντέξω την τρέλα των συντρόφων μου... :) 

          Ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε στο ποδηλατικό μας γκαράζ και ξεκινάμε ορεξάτοι για κάτι το καινούριο με καιρικές συνθήκες απλά ΤΕΛΕΙΕΣ... 

         Η βόλτα ξεκινάει και η διάθεση είναι στα ουράνια... Περνάμε τα πρώτα χλμ στο απότομο Premadio και έπειτα μπαίνουμε σε ποδηλατόδρομο μαγεία για να απολαύσουμε πλάι στον Adda ποταμό την πορεία μας έως την Isolaccia από όπου θα ξεκινήσει η ανάβασή μας έως πάνω στους πύργους Fraele και τη λίμνη Cancano... 10χλμ για περίπου 700μ υψομετρικά... Είπαμε, χαλαρωτική βόλτα... :) 

       Το πώς έχουν διαμορφώσει τον ποδηλατόδρομο, ο οποίος φέρει και διαγράμμιση, το τι ποιότητα ζωής βλέπουν τα ματάκια σου με τις μαμάδες να κάνουν γυμναστική ή γιόγκα στα πάρκα έχοντας παρκαρισμένα τα μωρά στα καροτσάκια τους, τους τόσους με τα σκυλάκια τους που βολτάρουν τόσο γαλήνια στα διαμορφωμένα μονοπάτια, η καθαριότητα, η ομορφιά, η τάξη... Νιώθεις ταυτόχρονα μια χαρά που το βλέπεις αλλά και μια λύπη που ξέρεις πως δύσκολα θα τα δεις στα μέρη σου... 

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο?????????????????? 

        Με τα πολλά, φτάνουμε στην Isolaccia και από εκεί ξεκινάει η ανάβασή μας. Στο μέσο περνάμε το Penedosso με τα βαθιά του πέταλα. Έλα όμως που είπαμε να κλέψουμε ένα εξ αυτών και πήραμε εγκάρσια το χωριό για να φάμε ένα μεγαλοπρεπές 20% στο κεφάλι... Χαλαρωτική είπαμε, μην ξεχνιόμαστε... :) 

       Κάπου εκεί η άνιωθη Μαίρη αλλά και εχθρός της έννοιας της πλοήγησης -χαχαχα- πήγε να κλέψει και άλλο πέταλο και πήρε μαζί της και τον άμοιρο των Φώτη, του οποίου ο πισινός μάλλον τα αναζητάει κάτι τέτοια... Εγώ με την Έλενα, πήραμε τον δρόμο της πούδρας και ακολουθήσαμε τα βαθιά πέταλα ώσπου να βγούμε στον κεντρικό δρόμο όπου θα μας περίμεναν οι 17 κοφτές φουρκέτες που θα μας ανέβαζαν έως πάνω... 

     Στους Πύργους, όπου ουσιαστικά ξεκορφίζουμε, κάνουμε ανασυγκρότηση χαζεύοντας τα φιδάκια ποδηλατών που είτε ανέβαιναν είτε κατέβαιναν τις γυριστές από κάτω μας... Ο ενθουσιασμός όσων είδαμε σε αυτά τα λίγα χλμ ήταν ήδη σε πολύ υψηλά επίπεδα... Η συνέχεια μας βρίσκει σε μία πανέμορφη πορεία πλάι στη λίμνη για να καταλήξουμε στο καφέ μας όπου και φυσικά θα παίρναμε τον χρόνο μας... Καφεδάρα στα ~2.000μ με ήλιο πλούσιο και θέα της λίμνης Cancano με τα τυρκουάζ χρώματα...

     Η επιστροφή μας βρήκε να παίζουμε στις φουρκέτες και κάπου εκεί στο Pedenosso να χανόμαστε εκ νέου, με την Έλενα και Φώτη να γυρνούν από τον κεντρικό, ενώ εγώ με τη Μαίρη να παίρνουμε τον ποδηλατόδρομο έως το Bormio... Ένα τελευταίο κομμάτι που πραγματικά μάς έκανε να αναφωνήσουμε ένα μεγαλοπρεπές "Ωωωωωωωωω"...μιας και ήμασταν μέσα στο πράσινο και πλάι σε όμορφες κοίτες του ποταμού... 

          Kαι κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία υπέροχη 40άρα που ήταν ό,τι πρέπει για να δουλέψουν τα ποδαράκια... Γεμάτοι από εικόνες και αισθήσεις... 

           Στα αμιγώς ποδηλατικά, το καλό φαγητό και η επαρκής ξεκούραση χάρισαν ένα σώμα πολύ ζωντανό που τραβούσε μια χαρά. Εμ...άπαξ και φάει καλά η αρκούδα, χορεύει... Η γεωμετρία του ποδηλάτου για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε πως είναι εκείνη που με απάλλαξε από τα μουδιάσματα σε χέρια και πόδια καθώς και τα μπετώματα στη μέση. Μυικά το σώμα δούλευε στα γνωστά του στάνταρ παρά την απροπονησιά... Πλέον η αναμονή για το αυριανό χτυπάει κόκκινο... 

        Την ίδια μέρα, φάγαμε εξαιρετικά και πάλι σε δοκιμασμένο στέκι τύπου patisserie-restaurant, όπου αργότερα το βράδυ μάς βρήκε να παρτάρουμε σε φάση prive με ντόπια ταλέντα... Έτοιμοι να πάμε την αυριανή επική...με τις αναθυμιάσεις... χαχαχα

Το φιλμάκι της βόλτας μας...

• Kεφάλαιο Ι: Ελβετικές Άλπεις

Συντάκτης
Spais