Η ανύπαρκτη προπονητική προετοιμασία, η δύναμη της καλής παρέας και το μεγάλο Θέλω...

             Σε μία πολύ περίεργη χρονιά, όπου ποδηλατικά είχα μείνει πολύ πίσω λόγω κάποιου μικρού θέματος υγείας, του οποίου η αποθεραπεία τράβηξε πάρα πολύ, η απόφαση της παρέας από την αρχή του 2025 για αυτό το ταξίδι παρέμεινε στιβαρή και βέβαιη...  

             Η αποχή από το ποδήλατο δεν έφερε μόνο χαμηλό επίπεδο φόρμας αλλά και αρκετά κιλά (+8 αγύμναστα κιλά, τα οποία προστέθηκαν στα άλλα 6 -αρκετά γυμνασμένα, μπορώ να πω- που κουβαλούσα σταθερά μετά το χειρουργείο στον αυχένα, το 2022), κάτι που θα έκανε για μένα κάπως μαρτυρικές έως και αμφίβολες τις back to back βόλτες με τα πολλά υψομετρικά... 

             Έως τον τελευταίο μήνα πριν το ταξίδι, στο μυαλό μου γυρνούσε πολύ η σκέψη της ακύρωσης καθώς έως τότε δεν μπορούσα να καβαλήσω καν τη σέλα του ποδηλάτου (χτυπούσε στο σημείο που είχα χειρουργηθεί για την αφαίρεση λιπώδους μορφώματος στο εσωτερικό του μηρού-γλουτού). Ήθελα να κάνω τα πάντα, ούτως ώστε αυτή η παρέα, που πραγματικά άξιζε ένα τέτοιο ταξίδι και που το ονειρεύονταν ως τι, να μη χάσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία. 

          Ο νο1 παράγοντας, γενικά, για αυτά τα ταξίδια είναι να μπεις στο χορό, να πεις το αποφασιστικό "Πάμε" με την κατάλληλη παρέα και να αρχίσεις να κάνεις τις σχετικές κρατήσεις. Άπαξ και κάνεις αυτά τότε όλα τα άλλα γυρνούν γύρω από αυτό το πλάνο: προπονήσεις, υποχρεώσεις κοκ... Αυτό το στάδιο το είχαμε περάσει αποφασιστικά και δεν ήθελα επουδενί να χαλάσει εξαιτίας μου... Εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου όσον αφορά τα οργανωτικά υπήρχε μπόλικη και οι μεταξύ μας συνεννοήσεις για οικονομικά κλπ ήταν σε άψογο επίπεδο...

        Η κίνηση που έσωσε την παρτίδα ήταν η σκέψη για αγορά άλλης σέλας με άλλη γεωμετρία και προφίλ.  Η σέλα που είχα ναι μεν ήταν υπέροχη (SLR Superflow boost Ti) αλλά με πίεζε στο χειρουργημένο σημείο και δεν μπορούσα να αντέξω ούτε προπόνηση της ώρας τους τελευταίους μήνες πριν το ταξίδι τον Αύγουστο 2025. 

         Η νέα σέλα που επιλέχθηκε μετά από αρκετή μελέτη ήταν η flat SQLab με πλάτος 15 εκατοστά. Η κίνηση αποδείχθηκε μέγα ματ, καθώς οι περισσότερες σέλες έχουν μια κυρτότητα στα πλαϊνά τους τελειώματα και εκεί είναι που ακουμπούσε το τραυματισμένο σημείο. To σημείο αυτό κάθονταν πλέον στο κενό του κέντρου της και έτσι το κάθισμα ήταν αφρός. Οι μικρές προπονήσεις άρχισαν αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσω και άλλα θεματάκια στην πορεία (υπερβολικά μουδιάσματα σε χέρια και πόδια, όπως και μία μέση για πέταμα)... 

        Όλα ήθελαν, αλλά αυτό το κορμί έδειχνε πραγματικά βασανισμένο... 

         "Πάμε και όπου βγει", ήταν η τελική σκέψη και σε αυτό συνέβαλε αποκλειστικά το δέσιμο αυτής της παρέας... 

• Φώτης Παπαγεωργίου από Καστοριά...ο μόνος από την παρέα που είχε δουλέψει προπονητικά όλη τη χρονιά... Λάτρης των υψομετρικών και του πόνου... Ο πρωτομάστορας των διάσημων brevet της Καστοριάς.
• Μαίρη Μπαμπούλη από Λάρισα... το άνιωθο πλάσμα...προπονήσεις με τη στενή έννοια δεν κάνει ποτέ...βολτάρει πού και πού και στα καλά καθούμενα μπορεί να χτυπήσει και κανά ultra 400 ή 600χλμ... Σπάνια ποδηλατική φυσιογνωμία...Ωμή δύναμη...Ο ορισμός του ιδανικού ποδηλατικού συντρόφου...
• Έλενα Πεταλωτή από Θεσσαλονίκη... μία πολυδιάστατη προσωπικότητα με μεγάλο Θέλω για το ταξίδι και το φευγιό που προσφέρει το ποδήλατο... Δικό μας παιδί... ώριμη και συνειδητοποιημένη, είπε και εκείνη το μεγάλο ΝΑΙ παρότι ήταν αντικειμενικά απροπόνητη... Η αγαπημένη μας προεδρίνα του ΠΑΣΘ.

           Ένα υπέροχο πελοτόν, με ανθρώπους που λατρεύουν τα βουνά και τις ανηφόρες, που δεν μασάνε πουθενά, που χαίρονται το καθετί με ένα μόνιμο χαμόγελο, που δεν έχουν ταβάνι, που δεν κυλάει μέσα τους ίχνος ανόητου ανταγωνισμού ή νοοτροπία τύπου "να αρχίσω για να το τελειώσω, να έχω να το λέω", αλλά που λατρεύουν το ταξίδι και που ακόμα και στον σκοτεινό τους ποδηλατικό κόσμο -ο κόσμος που μπαίνεις όταν το σώμα σε έχει αφήσει, η κόπωση χτυπάει κόκκινο και που πολλές φορές διαπιστώνεις και το αληθινό ποιόν του ανθρώπου- έχουν μία γλυκύτητα και ηρεμία που πραγματικά την λατρεύεις... Η μεταξύ μας χημεία ως άνθρωποι και ως ποδηλάτες ήταν ήδη δουλεμένη και άκρως συμβατική...  

       Η μεγάλη ημέρα της 20ης Αυγούστου έφτασε, το ταξίδι άρχισε και είμαστε όλοι μέσα στην τρελή χαρά... 

      Τα Logistics ίδια με την εξόρμηση του 2023. Αεροπλάνο από Θεσσαλονίκη για Bergamo, ενοικίαση δύο ΙΧ, όπου τελικά καταλήξαμε με μία πολύ καλή προσφορά και πήραμε ένα 9θέσιο van (η 5ήμερη ξεκινά), ενοικίαση ποδηλάτων από το Cicli Ferca του Roberto στο Como (Pinarello F5 με ηλεκτρονική Shimano 105) και βουρ στο ταξίδι... 

      Προορισμός το χωριό Piota, στην κοιλάδα του Ticino, στην Ελβετία. Η μελέτη του καιρού έδειχνε πως η πρώτη ημέρα ήταν αφιλόξενη για τη βόλτα που είχα προγραμματίσει για τότε (Furkapass & Oberalppass) μιας και έδινε σφοδρές καταιγίδες και έτσι αποφάσισα να μείνουμε στην από εδώ μεριά του βουνού και να κάνουμε μία μικρή βιωματική βόλτα, στο υπέροχο San Gottardo pass ανεβαίνοντας από την Tremola του 19ου αιώνα και το μοναδικό παβέ των 7χλμ... 

     Η απόφαση αυτή ναι μεν αποδείχτηκε σωστή αλλά το ότι θα κάναμε τη δεύτερη ημέρα μεγάλη βόλτα ενώ είχαμε και 4 ώρες ταξιδιού έως το Bormio, σήμαινε πως όλο το 7ήμερο πρόγραμμα θα σπρώχνονταν μισή ημέρα μπροστά, οπότε κάτι θα έπρεπε να θυσιαστεί από τις επόμενες βόλτες... 

                                 DAY 1 

            San Gottardo Pass (2.106μ)                Η πρώτη επαφή με το όνειρο...

         Το San Gottardo pass μέσω της Tremola πρόκειται από τις πιο ιδιαίτερες αναβάσεις που μπορεί να απολαύσει ένας ποδηλάτης και μία από τις πιο χαρακτηριστικές της Ελβετίας... Η ανάβαση ξεκινά ουσιαστικά από το Airolo των 1.155μ σε υψόμετρο, για να χαθεί μέσα στο βουνό και να μπει στο ιστορικό, καλοσχηματισμένο παβέ και αλλεπάλληλες, εντυπωσιακές φουρκέτες... Η θέα της κοιλάδας του Ticino και των γύρω κορφών ήταν απλά φανταστική... Ως ανάβαση έχει τις απαιτήσεις της, αλλά είναι ό,τι πρέπει για να μπει σε ανάλογο mode το κορμί... 

        Η παρέα, ως πρώτη εμπειρία στο εξωτερικό, ήταν πραγματικά άναυδη από όλες τις ομορφιές...Και είμαστε ακόμα στην αρχή... 

         Και κάπως έτσι, κλείνει η πρώτη ημέρα μας με ένα απολαυστικό ψιλόβροχο να μας συνοδεύει λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι μας κατηφορίζοντας... Οι πρώτες εικόνες και το βίωμα των παιδιών ήταν τέτοιο που τους χάρισε ένα μόνιμο χαμόγελο ικανοποίησης αλλά και προσμονής για τη συνέχεια... 

        Στα αμιγώς ποδηλατικά τώρα, το Pinarello F5 που είχα φορούσε κατά σύμπτωση μια πολύ αμυντική μετάδοση -Δόξα τω Θεώ- και συγκεκριμένα SRAM με ανάπτυξη 48/33 και πίσω νομίζω πως είχε έως 36άρι -αυτό δεν το εξακρίβωσα για να είμαι ειλικρινής... Ως πρώτη επαφή με υψομετρικά μετά από πολύ καιρό, δεν μπορώ να πω πως ήμουν άνετος στην ανάβαση ή πως την πήγα αγόγγυστα, αλλά η γεωμετρία του ποδηλάτου -τύπου endurance- βοήθησε στο να μην έχω τον παραμικρό παράπλευρο πόνο ή μουδιάσματα και αυτό μού αρκούσε... Τον ποδηλατικό πόνο μπορώ να τον διαχειριστώ...

        Το ποδήλατο το βρήκα βαρύ γενικότερα, αλλά το ορθοπέταλό του όπως και η κατευθυντικότητά του στις καταβάσεις ήταν απλά ΟΝΕΙΡΟ... Στις φουρκέτες νόμιζες πως θα μπορούσες να το ξαπλώσεις δίχως τελειωμό... 

     Τελειώνοντας νωρίς την ποδηλατάδα μας είχαμε όλη την ημέρα για να οργανωθούμε και να ξεκουραστούμε για την επόμενη ημέρα, η οποία θα είχε μεγάλη βόλτα αλλά και μεγάλο οδικό ταξίδι προς το Bormio... Το κακό της Ελβετίας είναι πως στο θέμα φαγητό υπάρχει ζήτημα: αφενός οι τιμές, αφετέρου η ποσότητα αλλά και τα ωράρια των εστιατορίων που πραγματικά μάς ζόρισαν αρκετά... Είναι το μόνο πράγμα που η Ελλάδα πραγματικά δεν έχει ταίρι: στην ευκολία, την ποσότητα και την ποιότητα στο φαγητό... 

                               DΑΥ 2 

Από τις πηγές του Ροδανού (Furkapass) στις πηγές του Ρήνου (Oberalppass)                                 Ταξίδι στην καρδιά των Άλπεων

                Αφού ίσα ίσα φάγαμε κάτι ψιλό την προηγούμενη και με πρωινό από τα δικά μας καλούδια ξεκινάμε φορτωμένοι για να πάμε στο Hospental από την άλλη μεριά του Gotthard pass και να ξεκινήσουμε από εκεί μία βόλτα με συγκεκριμένο project μιας και ήμασταν σε ένα πολύ ιδιαίτερο σημείο γεωγραφικά και γεωλογικά... Πώς να μην είναι τέτοιο το project όταν στην παρέα υπάρχει πτυχιούχος γεωλόγος άλλωστε. :) 

                         Furkapass, 2.436μ

       Ξεκινώντας λοιπόν από τα 1.500+ μ. υψόμετρο από ένα parking έξω από το Hospental η πορεία μας ήταν προς τις πηγές δύο ποταμών και διασχίζοντας το λεγόμενο ευρωπαϊκό χάσμα, από όπου τα νερά βόρεια αυτού εκβάλλουν στη Βόρεια θάλασσα, ενώ νότια αυτού στη Μεσόγειο. Προορισμός μας λοιπόν οι πηγές του Ροδανού που είναι ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός ποταμός που εκβάλει στη Μεσόγειο και που βρίσκονται στο ξεκόρφισμα του διάσημου Furkapass λίγο κάτω από τα 2,500μ υψόμετρο. 

      Η συνέχεια θα μας πήγαινε προς τα πίσω, ποδηλατώντας μέσα στο χάσμα και ανεβαίνοντας από το κοσμοπολίτικο Andermatt για το Oberalppass όπου απέναντι από αυτό βρίσκεται μία από της πηγές του τεράστιου Ρήνου που εκβάλει στη Βόρεια θάλασσα. 

     Μιας και θα ήμασταν και ιδιαίτερα κοντά, μετά την κατάβαση από το Oberalppass, θα κάναμε μια μικρή παράκαμψη ώστε να πάμε σε ένα πολύ ψαγμένο και ιδιαίτερο ποδηλατόδρομο μέσα σε φαράγγι όπου καταλήγει στη βάση για την ανάβαση προς Gotthard pass από την άλλη μεριά και όπου θα αντικρύζαμε το θρυλικό, Devil's bridge... 

      Ο καιρός ήταν αρκετά δροσερός και φορτωμένος και το θέμα ένδυσης ήταν πραγματικά γρίφος. Την προηγούμενη ημέρα είχε ρίξει σοβαρή βροχή για πάρα πολλές ώρες και για αυτό είχαμε μεταθέσει τη σειρά των διαδρομών μας. Ντύθηκα ακριβώς όπως και την πρώτη φορά που ανέβηκα την Furka και που δεν το είχα μετανιώσει καθόλου τότε... Γενικά, δεν έχω ζόρι με το κρύο και αυτή τη φορά μάλλον ήμουν ένα τσικ πιο ζεστός από όσο θα ήθελα, τελικά... 

      Αφού περνάμε από το Realp ξεκινάει η ανάβαση για Furkapass... Εντάξει, οι Άλπεις γενικά δεν χαρίζουν... Δεν σπάνε πόδια, αλλά είσαι στο 7-8-9-10% όλη την ώρα δίχως να σου δίνουν πουθενά αέρα... Αυτό, για όλα τα 13χλμ της ανάβασης. Ο ήλιος αρχίζει να ξεπροβάλει από τα σύννεφα και κάπου εκεί νιώθω να ανάβω... Το υποτυπώδες φαγητό και η όλη κατάστασή μου με έκαναν να νιώθω άδειος, σαν να μην έχω οξυγόνο να δώσω στο σύστημα. Απλά τσουλούσα. Η θέα ωστόσο και το όλο σκηνικό δεν σου επέτρεπε να έχεις την οποιαδήποτε αρνητική σκέψη... 

     Στωικά και όμορφα ανέβαινα, δίχως να βάλω ποτέ την πιο ελαφριά σχέση, έτσι, για ψυχολογικούς λόγους... Η παρέα δυνατή, πήρε το δρόμο της... Η παρέλαση από super cars αρρώστησαν τον Φώτη που είναι μέγας οπαδός της μηχανοκίνησης... 

      Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και εγώ ένιωθα πως τα χλμ δεν περνούν με τίποτα. Καλές και χρυσές οι ελαφριές σχέσεις, αλλά έλα που δεν έχω μάθει ποτέ να πεταλάρω αεράτα με ελαφριά πατήματα και παρότι αυτές είναι που θα με πήγαιναν έως πάνω, ένιωθα ότι μου χαλάνε το μυαλό... 

       Μέσα σε μία ατμόσφαιρα ομιχλώδη και μυστηριακή αρχίζουμε να κοντοζυγώνουμε το passo. Παρόλη την αρκετή κίνηση δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο να νιώσεις κίνδυνο ή ανασφάλεια. Ο σεβασμός από πλευράς των οδηγών ήταν στο 100%. Πιο πολύ θέλαμε εμείς "τράβηγμα γιακά" για τις γραμμές μας παρά τα ΙΧ. Άλλο επίπεδο... 

       Φτάνουμε στο passo στα 2.400+μ  υψόμετρο και η άλλη μεριά ήταν τελείως άλλος Θεός όσον αφορά τον καιρό... Κατηφορίζουμε προς το διάσημο Belvedere και τον παγετώνα του Ροδανού για τα καθιερωμένα και έπειτα ξανά πάνω για 2,5χλμ... 

        Ο αναμενόμενος χαμός στο Belvedere, με τις Lambo κλπ να μοστράρουν μπροστά. Μια φάση που ποτέ δεν με γοήτευε, μιας και προτιμώ τα άγρια, έρημα και ταπεινά σκηνικά... Εδώ η φάση είναι τέρμα celebrity και φωτοσουτάρικη και για αυτό ούτε τώρα ούτε την πρώτη φορά έκοψα φλέβα για το μέρος... 

                     Oberalppass, 2.046μ

             Αφού απολαύσαμε τη στάση μας στο Belvedere τραβήξαμε τον δρόμο της επιστροφής για το επόμενο passo, το Oberalppass... Η κατάβαση από Furka ήταν πανέμορφη, αλλά δεν ήταν για τρελά πράγματα λόγω της στενότητας του δρόμου... Κάπου εκεί συναντάμε την Instagramer Depy -γλυκύτατο πλάσμα- να ανηφορίζει με το ωραίο της Specialized και με επιτελείο από πίσω να τραβάει πλάνα... Άλλες εποχές... 

             Επιστρέφουμε από τον ίδιο δρόμο και εγώ ακόμα νιώθω σαν άδειο το σώμα. Δεν υπήρχε κουράγιο ούτε να σηκωθώ για δυναμικό ορθοπέταλο που τόσο πολύ μου αρέσει... 

              Περνάμε μέσα από το γραφικό Hospental για να βάλουμε και νεράκι σε μία από τις ελάχιστες πηγές που υπάρχουν και έπειτα πατάμε σε ποδηλατόδρομο που θα μας πάει έως το Andermatt λίγα χλμ πιο πέρα, όπου είναι και η βάση για την ανάβαση στο Oberalppass... 

              Η ανάβαση ήταν αντικειμενικά ήπια με σταθερά στο 6-7-8-9% και με πολύ λίγες ακίδες με διψήφιες κλίσεις... Η θέα προς τα κάτω ήταν απλά συγκλονιστική. Τελείως διαφορετικό σκηνικό. Δρόμος μεγάλος -δεν μου αρέσει αυτό στις αναβάσεις- και καιρός καθαρός... 

              Για μια ακόμα φορά πεταλάριζα στωικά και απλά κοιτούσα τα γύρω γύρω. Μου αρκούσε που δεν πονούσα πουθενά, ούτε στη σέλα ούτε με μουδιάσματα κλπ... 

              Στα ψηλά ο δρόμος "πλατωνάριζε" κάπως και έτσι μπορούσαμε να το "τρέξουμε" λίγο παραπάνω... Μπαίνοντας στο τούνελ ακούω ξαφνικά μια κόρνα και μου πήγε η καρδιά στο γόνατο...κοιτώ αριστερά μου, αλλά ο δρόμος ήταν άδειος... Και ξαφνικά, ξεπροβάλει ένα...τρενάκι από τα δεξιά μου... Τρένο στα 2.000μ υψόμετρο... Ελβετία... 

              Φτάνοντας στο passo μια ηρεμία με πλημμύριζε... Η λιμνούλα, η ησυχία από κόσμο και οχήματα... Ένα απλό passo λίγο πάνω από τα 2.000μ... 

              Ανασυγκρότηση με τα κορίτσια, χαμόγελα, αγκαλιές και έτοιμοι για την κατάβασή μας και την τουριστική μας παράκαμψη για κάτι πολύ μοναδικό και όμορφο... 

                                 Devil's Bridge... 

          Αφού βγάλαμε όμορφα και ωραία τις δύο αναβάσεις στα passa της Ελβετίας, ήρθε η ώρα για την κατάβαση στο Andermatt και μία μικρή παράκαμψη 2χλμ για να δούμε από κοντά ένα υπέροχο μέρος που κρύβει το δικό του αστικό μύθο... 

         Το πέρασμα από κάτω από την κοιλάδα έως το Andermatt ήταν δύσκολο και οι κάτοικοι της περιοχής έκαναν συμφωνία με τον Διάβολο, για να τους φτιάξει μία γέφυρα... Εκείνος συμφώνησε αλλά ζήτησε να θυσιάζουν κάθε εβδομάδα από μία παρθένα... Η συμφωνία κάπου εκεί χάλασε ελλείψει παρθένων -χαχαχαχαχαχαχα- αλλά η δουλειά τελικά έγινε... Θεούλης ο Διάβολος... 

         Κατεβήκαμε τον κεντρικό από τον δρόμο περνώντας και τα σχετικά τούνελ και κάπου εκεί βγαίνουμε από αυτόν για να μπούμε σε έναν στενό και απότομο ποδηλατόδρομο για να χαθούμε σε ένα μαγικό μέρος... Γέφυρες, άγρια νερά, επιβλητικά πετρώματα και ένα γιγαντιαίο μνημείο προς τιμήν του μεγάλου στρατιωτικού άνδρα, Αλεξάντερ Σουβόροφ και της μεγάλης μάχης που δόθηκε κατά των Γάλλων στην εν λόγω περιοχή το 1799... Μία μάχη που έμελλε να ήταν και η τελευταία του, με τον Ναπολέοντα να επικρατεί τελικά των Συμμαχικών Δυνάμεων...

         Αφού χαζεύουμε με πεσμένα τα σαγόνια το όλο θέμα επιστρέφουμε στο τούνελ του οποίου η ανάβαση έχει ποδηλατόδρομο έως το Andermatt... 

                 Κατεύθυνση πλέον προς το βανάκι μας και πλέον μας περιμένει ένα 4ωρο ταξίδι έως το Bormio για το δεύτερο σκέλος της εκδρομής μας... Η Spais Tours αναλαμβάνει τη μεταφορά... :)  

                  Το Κεφάλαιο Eλβετικές Άλπεις λαμβάνει τέλος και πλέον οδεύουμε προς την πανέμορφη Βόρεια Ιταλία και το Bormio, όπου καταρχάς περιμένω πώς και πώς να φάω σαν άνθρωπος μπας και πάρει μπρος το δίλιτρο μοτέρ... :) 

                 Τα όρια ταχύτητας, η στενότητα των δρόμων κλπ προσφέρουν ένα αργό, μη αγχώδες ταξίδι αλλά και οι ώρες μετάβασης γίνονται πολλές... Μπαίνοντας στην Ιταλία βρήκαμε ωραίο μέρος για να δειπνήσουμε και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με γεμάτες μπαταρίες και ωραία διάθεση... Ένα νέο Κεφάλαιο είναι να αρχίσει και αναμένεται να κάψει καρδιές... 

Το φιλμάκι της  βόλτας μας...

• Κεφάλαιο ΙΙa: Ιταλικές Άλπεις - Λίμνη Cancano

Συντάκτης
Spais