Η ώρα για την απόλυτη 100άρα της καρδιάς...έφτασε...

        Και ναι...έφτασε η ημέρα που θα κάναμε μια γύρα την οποία πίστευα πάρα πολύ πως θα μας πετάξει τα σαγόνια έξω... Το 1/4 της διαδρομής και συγκεκριμένα την ανάβαση στο Gavia από το Bormio τη γνώριζα και ήδη την είχα στην κορυφή της καρδιάς μου... 

        Τα υπόλοιπα 3/4 ήταν άγνωστα στο πετάλι μου, αλλά τα είχα μελετήσει καλά κατά την σχεδίαση και ήμουν σίγουρος πως θα γίνει χαμούλης... Εντάξει, το θρυλικό Mortirolo, όλοι οι ποδηλάτες το γνωρίζουν, καθώς η φήμη του για το πόσο σκληρή ανάβαση είναι, έχει παγκόσμιο αντίκτυπο ακόμα και στο κορυφαίο επίπεδο της επαγγελματικής ποδηλασίας...

         Το ότι θα πεταλάραμε συνολικά 45χλμ σε ποδηλατόδρομο μέσα στο πράσινο και στα ποταμάκια ήταν κάτι που με γοήτευε κατά τη σχεδίαση, αλλά δεν είχα καμία ιδέα του πώς είναι δια ζώσης... 

    Μετά από μια ζωηρή και απόλυτα διασκεδαστική βραδιά, ξυπνάμε ευδιάθετοι, παίρνουμε το οσκαρικό πρωινό μας και ετοιμαζόμαστε για την ομορφιά... Ο καιρός φίλος και όλα δείχνουν πρίμα... 

                       Gavia pass...2.652μ                              Το δεύτερο υψηλότερο Passo της Ιταλίας... Αυτός ο έρωτας...

    Από το Bormio η ανάβαση προς το Gavia είναι το απόλυτο must μιας και είναι ουσιαστικά η βάση μιας μακράς -μεικτής κατά το ήμισυ σχεδόν- ανάβασης. Από το ξενοδοχείο ξεκινά ήδη η ανάβαση, αρκετά ήπια ως για το σύνολο των 11χλμ, όπου στο ενδιάμεσο θα ζωηρέψει κατά διαστήματα ώσπου να φτάσουμε στη Santa Caterina (1.730μ υψόμετρο), η οποία είναι η βάση για το κυρίως μενού της ανάβασης και τα υπόλοιπα απίθανα 13χλμ έως το ξεκόρφισμα... 

 Καλημέρα, λοιπόν, με 24χλμ ανηφόρι...

    Το πρώτο σκέλος είναι ένα ιδανικό ζέσταμα καθώς σε κάποια σημεία ο δρόμος "πλατωνάρει" για λίγο -μετάφραση: γίνεται σχεδόν ή εντελώς ευθεία-, ώστε να πάρεις ανασούλες και να στροφάρεις σαν άνθρωπος. Η πορεία πλάι στον ποταμό είναι απολαυστικός και τα χλμ περνούν όμορφα και αγόγγυστα περνώντας μέσα από όμορφα παβεδάτα χωριουδάκια... 

        Γνωρίζοντας μέσα μου σε τι εσωτερίκευση σε οδηγεί αυτή η απίθανα συναισθηματική ανάβαση -κάτι που αγγίζει το μεταφυσικό πια- η καρδούλα μου πετάριζε για τη συνέχεια. Έχω ανέβει βουνά και βουνά, αλλά αυτό που ένιωσα σε αυτή την ανάβαση την πρώτη φορά το 2023 δεν έχει ταίρι... Θα μπούμε άραγε στον ίδιο κόσμο και τώρα ή απλά έτυχε τότε? 

       Η άλλη απορία μου είναι πώς θα ανταποκριθεί το σώμα αυτή τη φορά. Είμαι σε τελείως αντίθετη φόρμα και σωματική κατάσταση σε σχέση με την προηγούμενη φορά που ποδηλατούσαμε σε αυτά τα μέρη. Το ότι είχαμε φάει και ξεκουραστεί καλά, όπως και το ότι δεν είχα ίχνος παράπλευρου πόνου στο ποδήλατο, μου έδινε αρκετή αυτοπεποίθηση και ηρεμία... Το μέσα ήταν καλά και αυτό δεν με έχει προδώσει ποτέ. Νέες καταστάσεις, νέες προκλήσεις...

   Η παρεούλα από την άλλη ήταν σε οργιαστική κατάσταση και σε τρελή διάθεση. Αυτη η ομορφιά του να πεταλάρεις σε νέα, ανεξερεύνητα και πανέμορφα εδάφη... 

        Με συνοπτικές διαδικασίες, αυτά τα πρώτα 11χλμ περνούν στρωτά και στην Santa Caterina κάνουμε ανασυγκρότηση, ώστε να γευτούμε το κυρίως μενού αφού πρώτα γεμίσουμε το παγουράκι μας νερό... 

     Στο χωριό έχει μια μεγάλη πινακίδα, σε μία γέφυρα, που σηματοδοτεί την έναρξη της κυρίως ανάβασης προς το passo. Δρόμοι στενοί, φουλ πράσινο, τρελή θέα, κλίσεις πολύ ζωηρές κατά συχνά διαστήματα... Μία καθαρόαιμη αλπική ανάβαση... Τίποτα δεν κερδίζεται εύκολα... Εργατιά κανονική... 

   Όσο ανεβαίνεις,  το σώμα αφήνει σταδιακά τη θέση του σε κάτι άλλο... Πιάνω τον εαυτό μου να μην ασχολείται καν με το σώμα, παρότι όλα είναι ποδηλατικά πιο...βαριά... Σιγά σιγά, μπαίνεις ασυναίσθητα σε ένα ενδοσκοπικό σπιράλ και ένα αίσθημα απόλυτης αγάπης, γαλήνης και ευγνωμοσύνης σε τυλίγει... Κάθε τι που έχει σημασία και αξία για σένα, εμφανίζεται μπροστά σου και το σκέφτεσαι με τρόπο που ίσως να μην το έχεις ξανακάνει ποτέ... 

    Αγγίζεις και ξεπερνάς τα 2.000μ υψόμετρο και η μέθεξη γίνεται ολοένα και πιο έντονη... Το πετάλι γυρνάει, το μυαλό ταξιδεύει αλλού και η ψυχή σου έχει πλυμμηρίσει τον τόπο... Να πω ότι ήμουν ο μόνος ψυχάκιας που έχει βιώσει περίεργα αυτή την ανάβαση? Δεν ήμουν... 

     Φτάνεις σε ένα βαθύ πέταλο και ξέρεις πως κοντοζυγώνεις στο Passo... Έχεις ήδη πολλά αναβατικά χλμ στα πόδια... Το Gavia δεν θα σου χαριστεί ωστόσο... Λίγα χλμ πριν το ξεμύτισμα, σκάει 1,5χλμ με μέση κλίση στο 12% και εκεί είναι που πλέον στο πετάλι δεν υπάρχουν απλά δύο πόδια... Αφού περνάς αυτόν τον μικρό Γολγοθά ο δρόμος πλατωνάρει στο 3% και κάπου εκεί δύο πράγματα ένιωσα να κάνω:

1. Να ρίξω 4-5 σχέσεις και να σηκωθώ να το τρέξω βγάζοντας ό,τι έχει μείνει, ως το μεδούλι... Μια απελευθέρωση από τα δεσμά της βαρύτητας και του πόνου... Ενός πόνου που όσο και αν προσπαθεί δεν μπορεί να σε ρίξει κάτω...όχι μόνιμα τουλάχιστον...

2. Να μιλήσω στον μικρό μου νοερά και να βγάλω αυτούσια και αυθεντικά αυτό που ένιωθα εκείνη τη στιγμή και σχεδόν καθόλη την ανάβαση... Η καμερούλα μού έδωσε την ευκαιρία να απαθανατίσω αυτή τη στιγμή και, αφενός, να την έχω ως μήνυμα για το μέλλον για τον μικρό μου και αφετέρου να δείξω -με τον (αδιάφορο) κίνδυνο της παρεξήγησης-  με πλήρη συναίσθηση σε αυτούς που θα καταλάβουν, σε τι φάση μπορεί να σε βάλει αυτό το θείο πράγμα που λέγεται Ποδήλατο...

                  Το πρώτο ορόσημο που δείχνει ότι το τέλος κοντοζυγώνει είναι ένα όμορφο μνημείο υπέρ των πεσόντων των Άλπεων. Η συνέχεια σε βρίσκει στο απόλυτο σβήσιμο.. Μετά από όλη αυτή την ποδηλατική μαστούρα σκάει μπροστά σου η Λευκή Λίμνη με τον Εσταυρωμένο... Εντάξει...τι να πεις...Απλά άφησα το ποδήλατο και άραξα... Η γαλήνη στον απόλυτο βαθμό...

               Μετά από μία ανάβαση απόλυτη προσομοίωση της ζωής της ίδιας, φτάνεις στο σημείο όπου νιώθεις μέσα σου τόσο γεμάτος σε συναίσθημα που νιώθεις πως θα σκάσεις... Είσαι εδώ, τίμια και περήφανα...  

              Ανασυγκρότηση με τα παιδιά και απόλαυση ολιγόλεπτη κάτω από τον Εσταυρωμένο...Φώτης, Μαίρη και λίγο αργότερα η Έλενα... Η Έλενα πάλεψε σοβαρά...το υψόμετρο έδειξε να την επηρεάζει έχοντας συνεχώς αστεράκια στα μάτια της και μία παράξενη ζάλη... Μαχήτρια...εκεί... Ένας συμποδηλάτης την προσπερνάει, την κοιτάει και της λέει το αεράτο "See you on the top"... Κάπως έτσι, όλα έσβησαν και η Έλενα έβγαλε φτερά... Αυτές οι μικρές δόσεις σοβαρής ντοπαμίνης... Εμείς οι ποδηλάτες...

Ξεμυτίζουμε... Εδώ στις κορυφές των Ιταλικών Άλπεων... 

       Τα παιδιά απόλαυσαν τον καφέ τους στο καταφύγιο και εγώ άρπαξα ήλιο έξω...  Κάπου εκεί, σκάει μύτη ένας ποδηλάτης ανεβαίνοντας από το Ponte di Legno, ο οποίος μπορεί και να ζύγιζε 120 κιλά, δίχως να έχει ύψος που να δικαιολογεί μέρος αυτών... Πραγματικά χάζεψα... Σόλο, με ένα ωραίο Bianchi και με μία ηρεμία αλλά με πόνο μπόλικο... Συνέπεσαν οι ματιές μας, του κάνω νόημα τρελής επιδοκιμασίας και αντιδρά με ένα σεμνό και χαμογελαστό "I am dead"... Ο πραγματικός ήρωας του βουνού... ΠΑΝΑΞΙΟΣ... 

          Στο καταφύγιο, κάτσαμε λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε καθώς στη βάση της κατάβασης από το Gavia στο Ponte di Legno θα γευματίζαμε. Δεν ήταν βόλτα που χρειάζονταν τέτοια τροφοδοσία, αλλά όταν κάνεις back to back τότε δεν είναι να χάνεις γεύμα... 

            Το γνωστό, για εμένα, σκέλος της γύρας μόλις είχε ολοκληρωθεί... Ένα κομμάτι που όπως δείχνει έχει το δικό του μεταφυσικό χαρακτήρα... Και τώρα το ερωτηματικό... "Πώς θα είναι η συνέχεια άραγε"?  

Κατάβαση Gavia προς Ponte di Legno...

Και το μυστηριακό συνεχίζεται αμείωτο...

          Και ξεκινάμε την κατάβαση... Με το καλημέρα πέφτουμε και βλέπουμε σχεδόν κάθετη την Μαύρη Λίμνη η οποία είναι μέσα σε ένα τρελά ομιχλώδες τοπίο βγαλμένο από ταινία μυστηρίου... 

          Πλέον σκάω χαμογελάκι τρελό και απολαμβάνω μια καταβασάρα δυνατή, μέσα σε ομίχλη, σε ακόμα πιο στενό δρόμο... Μπορεί να χάναμε τον μακρινό ορίζοντα αλλά η όλη φάση ήταν απλά Έχε γεια... 

          Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν όπως σε άλλα passa, καθώς ο δρόμος ήταν πραγματικά στενός και το γκρέμι χαιρετούσε από δίπλα... Μόνο μηχανές... Η κατεβασιά ήταν κούκλα, γρήγορη αλλά και συνετή. Το Pinarello πραγματικά σού έδινε μεγάλη ασφάλεια με το πώς έμπαινε και το πώς πλάγιαζε ενώ τα φρένα του ήταν άμεσα και ωραία... 

          Αφήνουμε το αλπικό μυστηριώδες και μπαίνουμε σε δασικό...άλλο γλέντι εκεί...το πούσι παντού γύρω και τα δέντρα να ξεμυτίζουν... Φτάνω σε ένα πλάτωμα που βγαίνει σε πιο μεγάλο δρόμο και περιμένω τα παιδιά... Η Μαίρη φτάνει λίγο αργότερα και την βλέπω για πρώτη φορά να είναι πραγματικά συγκλονισμένη...αφήνει το ποδήλατο ήσυχη και φεύγει περπατώντας σε ένα μονοπάτι...κατάλαβα...κάποιες φορές το να ξέρεις πότε πρέπει να το βουλώνεις είναι μέγα προσόν... 

          Φτάνει και ο Φώτης με την Έλενα ενθουσιασμένοι αλλά και πιο κουρασμένοι από την κατάβαση μιας και κατεβαίνουν πιο ασφαλώς και συντηρητικά, κάτι που κουράζει αρκετά περισσότερο τον άνω κορμό και τα χέρια λόγω των παρατεταμένων φρεναρισμάτων. Δίπλα μας είναι ένας καλοσχηματισμένος ποδηλατόδρομος και μία ήσυχη κεντρική οδός. Επιλέγουμε τον ποδηλατόδρομο... Γλέντι τρελό...Μπορεί να βγήκαμε από την χάραξή μας αλλά εδώ μιλάμε για το απόλυτο roller coaster. Ήταν αρκετά απότομος ως κατεβασιά και δεν είχα δυνατότητα για φωτό, αλλά το θέμα ήταν σκέτη φαντασμαγορία... 

          Πέφτουμε στον κεντρικό και επιστρέφουμε προς τα πίσω για να μπούμε στο Ponte di Legno. Ένα πανέμορφο χωριό, τρελά γραφικό, με τα πάντα να είναι απόλυτα καλόγουστα. Μακαρονάδα σπέσιαλ και συνέχεια για την πορεία προς τον θρύλο που λέγεται Mortirolo (1.850μ)... 

Mortirolo...μια ανάβαση Θρύλος...

          Αφού γεμίσαμε καλά το σύστημα με καλό και σωστό φαγητό, ξεκινάμε για μια πανέμορφη πορεία πλάι στο ποτάμι της περιοχής, αποκλειστικά σε ποδηλατόδρομο, που θα μας πήγαινε έως τη βάση για την ανάβαση στο Mortirolo pass. Άλλο να ξέρεις πως θα πας σε ποδηλατόδρομο και άλλο να ποδηλατείς για 15χλμ μέσα σε ένα ποίημα... 

          Δεν ξέρω αν οποιαδήποτε λέξη θα μπορούσε να εκφράσει την ποικίλη ομορφιά που βιώσαμε σε αυτό το κομμάτι. Το ότι ήταν ιδανικό για να φρεσκάρουμε τα πόδια και να στροφάρουμε ξανά πιο ζωηρά είναι κάτι θα μετρούσε για το μανίκι που ήταν να έρθει λίγο αργότερα... 

           Πράσινο, πλούσια νερά, απόλυτη ησυχία, πάρκα με κόσμο να ζει ένα όνειρο επί γης και εμείς σε φάση αφασίας... 

           Το μόνο που θα μπορούσε να με ξενερώσει σε αυτή τη βόλτα ήταν ένα...και συνέβη... Κατά λάθος η κάμερα ήταν ανοιχτή στο jersey και η μπαταρία μάς άφησε χρόνους...θα έχανα τη μισή βόλτα... 

           Συνέχισα "απελευθερωμένος" από τον σκηνοθετικό οίστρο... :)))) 

         Με τα πολλά φτάνουμε στη βάση για το θρυλικό Mortirolo... Το ότι η λέξη και μόνο έχει πρόθεμα το mort, που  λατινιστί σημαίνει νεκρός, νομίζω αρκεί... :)

            Για το Mortirolo pass υπάρχουν 3 δίοδοι, 2 εκ των οποίων τέμνονται 3 χλμ πριν το ξεκόρφισμα. 

1. Από το Grocio, όπου ανεβαίνεις από τα ΒΔ για 14,4χλμ στο 7,9%...καλό πακετάκι...μαθηματικά, είναι η λιγότερη δύσκολη... Τα 3 χλμ πριν το ξεκόρφισμα είναι κοινά με την ανάβαση από το Mazzo. 
2. Από το Monno, όπου ανεβαίνεις από τα Α, για 12,6χλμ στο 8,8% και που θα ήταν η δική μας -αναγκαστική- επιλογή...καλό μανικάκι... 
3. Από το θρυλικό Mazzo, από όπου και το πέρασμα σε κάποια Giro του παρελθόντος, η πίστα του λατρεμένου Pantani, ο οποίος έχει και το ρεκόρ της ανάβασης -αν δεν κάνω λάθος... Μία κτηνώδης ανάβαση που είναι ΜΟΝΟ για σοβαρά πόδια, πουπουλάτα κιλά και τρυφερές κασέτες και που δεν ενδείκνυται ως μέρος μεγάλων βολτών, καθώς τα πόδια μετά τα βάζεις στον ώμο και πας μπουσουλώντας... Ανάβαση από τα Δ, για 11,5χλμ και με 11,7% μέση, βασανιστική κλίση... Enough said... 

              Προσεγγίζουμε τον κεντρικό πλέον και μπαίνουμε απευθείας στην έξοδο για το Monno. Η ανάβαση έδειξε από νωρίς περί τίνος πρόκειται... Ήμασταν όμως πολύ καλά και τίποτα δεν έδειχνε να μας κόβει την όρεξη. 

              Προσωπικά, ήμουν τρελά έκπληκτος με το πώς ένιωθα το σώμα και ιδίως τα πόδια μου. Γεμάτα, μπορούσαν να σηκώσουν τα έξτρα κιλά στις απότομες κλίσεις δίχως δάκρυα και δίχως να έχω φορτώσει καν το 34άρι καλά καλά... Παρεούλα με το Φώτη και τα κορίτσια ελάχιστα πίσω μας, απολαμβάναμε την πορεία μας... Ο Φώτης έδειχνε πως του είχαν ανοίξει τα μπεκ και το πήγαινε στον αυτόματο. Το ίδιο και η Μαιρούλα που νομίζω γούσταρε ιδιαίτερα το θέμα. Η Έλενα πιο μαζεμένα αλλά στρωτά το πήγαινε λεβέντικα... 

            Αφού φάγαμε τις πρώτες φάπες για να καταλάβουμε τι εστί Mortirolo μπαίνουμε πλέον σε δάσος και είμαστε εντελώς μόνοι... Φώτης και Μαίρη άρχισαν να απογειώνονται και εγώ παρέμεινα στον ρυθμό μου. Οι κλίσεις ήταν όντως πολύ σοβαρές και δεν ήταν για πολλά πολλά εκ μέρους μου. Κάπου εκεί ξεκινάει ένα ηδονικό ψιλόβροχο τύπου σπρέι και ομολογώ πως το απόλαυσα τρελά... 

           Μπορεί η ανάβαση για το Mortirolo να είναι γνωστή για τις κλίσεις της, αλλά πραγματικά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πανέμορφη ανάβαση μέσα στην ησυχία και τη φύση, δίχως κίνηση. Ήμουν βέβαιος πως και η καταβατική φάση θα ήταν οργασμική... 

            Το φοβερό ΚΑΙ με αυτή την ανάβαση ήταν πως όσο ανέβαινες ψηλά και νόμιζες πως κάπου θα αρχίσει να σπάει το θέμα κλίσεων...α μπα...σε χτυπούσε ακόμα περισσότερο...και δεν μιλάμε για απλά 10-11-12%. 

             Σε ένα σημείο είμαστε ψηλά και βλέπω ο δρόμος ξαφνικά να ισιώνει για λίγο..."Ωχ, αυτό θα πονέσει", λέω της Έλενας και απορούσε γιατί το λέω... Η απάντηση ήταν λίγα μέτρα πιο μετά, όταν περάσαμε ένα ρεματάκι και μπήκαμε στο τελευταίο χλμ το οποίο έχει αλλεπάλληλες, σύντομες φουρκέτες... 1 χλμ στο 12% μέση κλίση... Μέχρι τελευταία σταγόνα... 

             Ομολογώ πως τα τελευταία χλμ ήταν βαριά για το σώμα, αλλά η μάχη δόθηκε... Αφού περάσαμε και το τελευταίο χλμ του διαβόλου, ξεκορφίζουμε και αντικρύζουμε το διάσημο μενίρ του Passo... Κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι τι έχουμε κάνει, αναλογίζομαι την φάση στην οποία βρίσκομαι ποδηλατικά και προπονητικά, και νιώθω πως αφού βγήκαν δύο τέτοιες αναβάσεις σε τέτοια κατάσταση, τότε ως πού? Πού πάει? Τι μπορούμε και τι όχι, πια? Είναι δυνατό να χάναμε την ανάβαση του Marco? Εδώ για την πάρτη του, δώσαμε το όνομα στον μικρό μας... :) 

35χλμ σε δύο αναβάσεις...

Ο Επίλογος...

Πώς να τελειώνει άραγε όλο αυτό?

      Αφού έχουμε μια ψυχολογία ότι όλα τα βαριά είναι πίσω μας και αφού έχουμε γεμίσει με άπειρες, διαφορετικές εικόνες, οδεύουμε προς το τελευταίο σκέλος. 

   Αυτό περιλαμβάνει μια οργιαστική κατάβαση από το Mortirolo προς το Grocio και μία πορεία, αποκλειστικά σε ποδηλατόδρομο έως το Bormio,  ο οποίος έκρυβε άλλα 500μ+ ύπουλα υψομετρικά... Είναι αυτά τα οποία είναι ικανά να σε γονατίσουν παρότι έχεις περάσει ήδη παπάδες...

   Ξεκινάμε την κατεβασιά με μια ομολογουμένως δροσιά, η οποία προσωπικά ποτέ δεν με απασχολεί σε κατεβασιές όσο και αν έχω βιώσει σαγόνια σε ρόλο φιλαρμονικής. Η κατεβασιά αυτή ήταν ομοίως σε στενό δρομάκι, πολύ απότομο, τεχνικό, με αυστηρή την απαίτηση για κοφτές γραμμές μην και αγκαλιάσεις κανά όχημα που τύχει να ανεβαίνει... Οδόστρωμα χαλί, ποδήλατο τέρμα φίλος όσον αφορά το...πιλοτάρισμα και χαμόγελο έως τα αυτιά... Αναμφισβήτητα, ήταν κορυφαία κατάβαση και πάντα θα λέω ότι ΑΥΤΟ το κομμάτι θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει σχολείο για καταβάσεις... Όνειρο... Πόσο κρίμα που η κάμερα είχε πιει πορτοκαλάδα... 

    Συνεχίζουμε πλέον πλάι στο ποτάμι αφού κατεβήκαμε κάτω στο Grocio και ποδηλατούμε ξανά αποκλειστικά μέσα σε ερημικό και όμορφο ποδηλατόδρομο για 14χλμ σχεδόν... Έως το Bormio είχαμε κλιμακωτές ανεβασιές οι οποίες κάποιες φορές κατέληγαν σε καρφάκια που έφτασαν και ως 14%... 

     Η Μαιρούλα που πάντα στο τέλος των διαδρομών βγάζει γούστο τρελό και καταθέτει ό,τι έχει απομείνει είχε ρυθμό που δεν μπορούσα να ακολουθήσω, μιας και ήδη είχα καταθέσει ό,τι ψυχικό απόθεμα είχα στο ταμείο. Θα ήθελα, αλλά... Τα πρώτα χλμ ναι μεν είχαν όμορφο βολταδόρικο πετάλι, αλλά σιγά σιγά και αφού μαζεύαμε ύπουλα υψομετρικά έφτασα στο σημείο που απλά πεταλάριζα για να τσουλήσω προσπαθώντας να απολαύσω το τοπίο... Η κόπωση είχε πλέον φτάσει στα καλά της και ήρθε η στιγμή που ήθελα απλά να αγκαλιάσω μια μπριζολίτσα πλάι σε μια ξανθούλα μπύρα... 

    Όσο κοντοζυγώναμε στο ξενοδοχείο τόσο έβγαινε ένα όμορφο συναίσθημα πληρότητας που κατέληγε σε χαβαλέ και γελάκια... Τι βόλτα... Τι 100άρα... Τι loopα...

        Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία γύρα, η οποία όντως αποδείχτηκε διαμάντι λαμπερό... Από άποψης ποικιλίας, τουρισμού, ομορφιάς, συνδυαστικής δυσκολίας, αναβάσεων-ορόσημο και ποδηλατικού ενδιαφέροντος, κατά εμέ, είναι 2-3 σκάλες πάνω από την επική γύρα Bormio-Umbrail-Stelvio -εντάξει, αυτή έχει άλλης μορφής μοναδικότητα- ή την άλλη επική γύρα στην Ελβετία με τα 3 passa (Gotthard-Furka-Nufenen) -που είχε ωστόσο άλλο μεγαλείο από ποδηλατικής άποψης...

  Δύο αναβάσεις επικές και ποδηλατικά ιστορικές με αντίστοιχες οργιαστικές καταβάσεις  και στο ενδιάμεσο αυτών, 45χλμ ποδηλατόδρομοι μαγεία... Τι άλλο να αναζητήσει κάποιος δηλαδή? 

  Όταν όλο αυτή η φαντασμαγορία συνδυάζεται και με τέτοια παρέα σαν αυτή της ατσαλάκωτης Μαιρούλας, της μαχήτριας Έλενας και του απόλυτου εραστή των υψομετρικών, Φώτη, τότε ξέρεις ότι πιάνεις ταβάνι... Αυτή είναι η ποδηλασία που αγαπάμε... Πόνος και αγάπη, εχθροί και ταυτόχρονα φίλοι της βαρύτητας, χαβαλές αλλά και εσωτερίκευση... Ποτέ όμως γκρίνια, ποτέ όμως αρνητικότητα, ποτέ όμως μη πραγματικά φιλική στάση...

Σε ευχαριστώ, Θεέ...

Το φιλμάκι της βόλτας μας

• Κεφάλαιο I: Ελβετικές Άλπεις
• Κεφάλαιο ΙΙa: Ιταλικές Άλπεις - Λίμνη Cancano

Συντάκτης
Spais