Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις, όπου συγχρονίζονται διάφοροι παράγοντες ώστε να οργανώσεις έναν ποδηλατικό ξεσηκωμό, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τον έκανες και τόσο εύκολα, λόγω απόστασης από τη βάση σου...

                   Βασικό κίνητρο για να μεταβούμε μαζί με τη Μαίρη στη Φωκίδα από τη Βόρεια Ελλάδα, ήταν η τιτάνια προσπάθεια του φίλου μας, του Σταύρου, να επιχειρήσει να κάνει την SR Στερεάς Ελλάδας. SuperRandonnee είναι μία θηριώδης διαδρομή 600χλμ και με τουλάχιστον 10.000μ υψομετρικών, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί ακολουθώντας πιστά την επίσημη διαδρομή και σε λιγότερο μάλιστα από 60 ώρες. 

                  Το ότι η διαδρομή της 1ης ημέρας του ήταν πανέμορφη και εντελώς άγνωστη για εμένα ήταν το δεύτερο κίνητρο ώστε να μεταβούμε και να κάνουμε και εμείς μία εξαιρετική, πανέμορφη και ιδιαίτερα απαιτητική διαδρομή 200χλμ και 4000+μ υψομετρικών. Τα πρώτα 140χλμ και 3.400μ υψομετρικά θα μας έβρισκαν παρέα, σεβόμενοι πάντα τους κανόνες της SR, δίχως να βοηθάμε με οποιονδήποτε τρόπο τον Σταύρο. 

                  Βοήθεια θα μπορούσε να είναι το να τον "τραβάμε" φυλάσσοντάς από τον αέρα, αν και με τόση ανηφόρα δύσκολα βρίσκεις ευθείες. Ή πάνω ή κάτω έχει... Επίσης, βοήθεια θα ήταν να τον ελαφρύνουμε, παίρνοντας διάφορα από τα μπαγκάζια του ή να τον προμηθεύουμε με οποιοδήποτε υλικό. 

               Η μόνη "βοήθεια" ήταν η παρουσία μας..."βοήθεια" ψυχολογική, πνευματική. Έχω ακούσει απόψεις που ακόμα και αυτό θεωρείται μεμπτό. Ευτυχώς η λογική πρυτανεύει, όπως φαίνεται  και στους επίσημους κανόνες... 

Prive Brevet 200km - Ορεινή Φωκίδα

          Η διαδρομή ξεκινά από τον Κορινθιακό, για να ανέβει τον Παρνασσό από τα νότια έως τα 1.760μ υψόμετρο σε μία ατελείωτη ανάβαση, να "πέσει" μετά στην περιοχή του Μπράλου, να ανέβει την Οίτη από τα ανατολικά έως τα 1.225μ και έπειτα να πάρει το ανάγλυφο της Γκιώνας από τα βόρεια και έπειτα από τα δυτικά στο ενδιάμεσο με τα φανταστικά Βαρδούσια Όρη και τον Μόρνο και για να καταλήξει στα νότιά της για να πέσει ξανά στον Κορινθιακό κόλπο... Ομορφιά και Πόνος σε μόνιμο αγκαζέ... 

Ανάβαση Παρνασσού...

       Το ταξίδι στην άγνωστη αυτή διαδρομή ξεκίνησε από το γραφικό Γαλαξίδι με πορεία προς την Ιτέα, που αποτελούσε τη βάση για την SR του Σταυρίκου. Έχοντας μόνιμη καούρα να μην αργώ στα ραντεβού μου, πατήσαμε καλά ώστε να είμαστε στην ώρα μας εκεί, μιας και 09:05 είχε δηλωθεί ως ώρα εκκίνησης για την SR. 

         Στις 08:57 φτάνουμε και βλέπουμε τον Σταυρίκο να μιλάει με έναν γλυκύτατο παππού, τον κυρ Σπύρο,  ο οποίος αποδείχτηκε να είναι παλιός...SuperRandonneur...τι οιωνός... Αγκαλιές και φιλιά και ξεκινάμε για το ταξίδι... 

             Ξεκινάμε ευδιάθετοι και αρχίζουμε με την ατελείωτη ανάβαση του Παρνασσού... Οι κλίσεις ναι μεν απαλές και γλυκιές αλλά και τα ποδήλατα με άλλο βάρος, ιδίως του Σταύρου... Ό,τι έξτρα κιλά είχε ο Σταύρος στο ποδήλατο, εγώ τα είχα βάλει στο...σώμα, στο διπλάσιο... :) Όσο ανεβαίναμε η θέα ήταν όλο και πιο όμορφη...έβλεπες αριστερά και αντίκρυζες την Πυραμίδα της Γκιώνας...έβλεπες πίσω και έβλεπες τον Κορινθιακο Κόλπο και όλα τα βόρεια βουνά της Πελοποννήσου... 

             Πλησιάζουμε τους μυστικιστικούς Δελφούς και το contrast με τα πολυτελή αυτοκίνητα, τις VIP συνοδείες και τα αστυνομικά περίπολα μού χαλούσαν την ατμόσφαιρα. Έτυχε να πέσουμε σε ημέρα VIP συνεδρίου, όπου συγκεντρώνονται όλα τα μεγάλα...πορτοφόλια της χώρας για να αποφασίσουν πώς θα μας κάνουν τον βίο αβίωτο...απλά... 

            Αφού έχασα την αύρα της περιοχής, συνεχίσαμε προς την Μύκονο των Βουνών, την Αράχωβα. Οι κλίσεις συνέχιζαν να είναι γλυκύτατες με το πλείστο αυτών μεταξύ 4-6%. Μπαίνουμε στο χωριό, σταματάμε για λίγο νερό και συνεχίζουμε, αφού "στολίσαμε" έναν 60άρη μπρούκλη που μας πέρασε στο μισό μέτρο με το τζιπάκι του... 

           Θυμάμαι πως το Garmin έσπαγε την ανάβαση σε 2 μέρη...Μία 28χλμ ανάβαση έως το ξεκόρφισμα πριν το οροπέδιο Καλυβίων και άλλα 11χλμ, από το τέλος του οροπεδίου έως το passo στα Κελάρια...Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν ήταν ελαφρώς αναβατικά τα χλμ πριν τα πρώτα 28 ή πριν τα 11, κάνοντας το σύνολο της ανάβασης να είναι ουσιαστικά λίγο κάτω από 50χλμ και ένα climb ίσο με 1.706μ...

          Εμείς είμαστε σε πορεία μετά την Αράχωβα για το πρώτο ξεκόρφισμα και ως πρώτη αξιολόγηση της κατάστασής μας θυμάμαι τον Σταύρο να πετάει και τη Μαιρούλα να πηγαίνει με την ηρεμία και δύναμη που την χαρακτηρίζει. Εγώ, ωστόσο ένιωθα περίεργα το σώμα μου και δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Δεν ήταν καιρός πριν που έκανα μια πολύ απαιτητική διαδρομή στο Βόιο με 3.000μ υψομετρικά και δεν είχα νιώσει τίποτα... Τα πόδια μου έκαιγαν στα πέλματα από το μούδιασμα, ενώ γενικά το σύστημα από τη μέση και κάτω δεν πήγαινε καλά...ακόμα και το σήκωμα από τη σέλα για ορθοπέταλο γίνονταν με πόνο...οι πόνοι στην ουλή από τη σέλα ήταν υποφερτοί αλλά ακόμα και αυτοί ήταν διαφορετικοί.. Τι στην ευχή??? 

         Πλησιάζουμε την γκαλαρία πριν το ξεκόρφισμα και εκεί ήταν το μόνο σημείο της ανάβασης που η κλίση έσφιξε. Το περνάμε και αυτό και πλέον ξεκορφίζουμε. Εκεί αγναντεύουν τη θέα μία ομάδα τουριστών οι οποίοι βλέποντάς μας, χειροκροτούσαν και επευφημούσαν ένθερμα για την προσπάθεια ... Θα επανέλθω στη συνέχεια σε αυτό το σκηνικό... 

        Πέφτουμε στο οροπέδιο αφήνοντας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το πετάλι και παίρνουμε πορεία για το δεύτερο σκέλος της ανάβασης. Το μικρό κομμάτι ευθείας που ήταν να πεταλάρουμε μάς βρήκε με φουλ κόντρα βοριά. Το μυαλό μου είχε ΗΔΗ αρχίσει να γίνεται σούπα από τους ανεξήγητους πόνους και καψίματα στα πόδια. 

       Ξεκινάμε το δεύτερο σκέλος και οι κλίσεις γίνονται πιο...βουνίσιες... Φουλ έλατο παντού και ωραία ανάβαση... Ομολογώ πως δεν την απόλαυσα όπως άλλες, μιας και έδινα μάχη με το μυαλό μου. Το καλό ήταν πως ο Σταύρος ένιωθε πολύ καλά και αυτό ήταν που είχε σημασία μιας και είχε άλλες 2 βαρβάτες ημέρες να πεταλάρει...

      Ανηφόριζα προσπαθώντας απεγνωσμένα να εξηγήσω γιατί ένιωθα τόσο χάλια. Η σχετική απροπονησιά δεν μπορεί να είναι μιας και προ ολίγων ημερών έβγαλα δύσκολη βόλτα αγόγγυστα. Ο ρυθμός ήταν ώριμος και τόσο όσο. Ενεργειακά ήμουν σωστά προετοιμασμένος. Το "έριξα" τελικά στο πολύ σερί πετάλι που δεν με αφήνει να ξεμουδιάσω, ελέω και των νευρολογικών προβλημάτων που έχω τα τελευταία 2 χρόνια. 

     Ξεκορφίζουμε στη διασταύρωση για Κελάρια στα 1.760μ. ΑΜΗΝ!!! Εκεί είναι το σημείο που άρχισα να σκέφτομαι πως ή θα γυρίσω πίσω στο Γαλαξίδι κατεβαίνοντας πίσω το βουνό ή θα το πάμε κανονικά γυρνώντας από Οίτη και Γκιώνα... Δεν υπήρχε περίπτωση να χαλάσω την καλή διάθεση του Σταύρου, αλλά ούτε και τον ξεσηκωμό της Μαίρης, οπότε η σκέψη για επιστροφή εξαφανίστηκε σε 5 δεύτερα... Και ο Θεός βοηθός...

Η πορεία για την Οίτη

        Πλέον, μας περιμένει μια μακρά κατάβαση για να πέσουμε στη βάση για την ανάβασή μας στην Οίτη από τα ανατολικά της. Η κατάβαση ήταν ονειρική -όπως οι περισσότερες άλλωστε- αλλά με τοπίο και πίστα που σε έφτιαχνε τρελά... Με τη Μαίρη το τσιμπούσαμε, ως συνήθως, ενώ ο Σταύρος ήταν η επιτομή του better safe than sorry... 

          Μετά από σχεδόν 18χλμ της απόλυτης χαράς του παιδιού μπαίνουμε στο πρώτο χωριό, το οποίο ήταν η έκπληξη της ημέρας. Πολύδροσος... Στην είσοδο του χωριού σταματάμε με τη Μαίρη σε μία πηγή ώστε να ανασυγκροτηθούμε με τον Σταύρο. Η αλήθεια είναι πως ο Σταύρος ενώ είχε φοβερό ρυθμό στις αναβάσεις, έχανε αρκετό χρόνο στις καταβάσεις, καθώς σκεφτόμουν την περιπέτεια και τους χρόνους της SR που έτρεχε. 

         Συνεχίζουμε όλοι μαζί και το πρώτο που αντικρύζουμε στο χωριό είναι ένα...Mirage... Κατηφορίζουμε λίγο ακόμα και καταλήγουμε στην περιοχή της πλατείας του χωριού που ήταν ΟΛΑ τα λεφτά... Στάση σε καφέ ιδιαίτερα καλαίσθητο, όπου η ακολασία πήρε μορφή...αυτή μίας βάφλας 100 οκτανίων... :) 

        Ο Σταυρίκος είχε προγραμματίσει για φαγητό αργότερα, στην Παύλιανη, και έτσι έμεινε με τον καφέ, ενώ η Μαίρη αρκέστηκε σε ένα καφεδάκι και μία ωραιότατη κρέπα... Τα δικά μου κυβικά ήθελα κάτι πιο...μπαμπάτζικο. 

         Η στάση αυτή ήταν ό,τι καλύτερο έως τότε, μιας και το σώμα μου πήρε λίγο αέρα από τα καψίματα... Άντε να δούμε μπας και σωθεί η κατάσταση στη συνέχεια... Έχουμε άλλωστε πολύ ψωμί ακόμα... Ήμασταν άλλωστε μόλις στο 89οχλμ με λίγο πάνω από 2.000μ υψομετρικά στα πόδια... 

      Μετά από αυτή την κούκλα στάση, συνεχίζουμε με γεμάτες μπαταρίες και ξαλαφρωμένα πόδια για την πορεία μας για την Οίτη... Αρχικά μπαίνουμε σε μία πορεία ανοιχτωσιά που έμελλε να ήταν η μόνη μας κανονική ευθεία...έλα όμως που μας πέτυχε με δυνατό κόντρα βοριά και όλα έμοιαζαν σαν ανηφόρα...πάλι... 

       Δυστυχώς το σώμα μου, γρήγορα επανήλθε στην χάλια φάση και είναι από τις φορές που δεν απολαμβάνεις το τοπίο, αλλά μάχεσαι με το μυαλό σου ώστε να υποφέρεις τη δυσφορία... Μπαίνουμε στον Μπράλο και ξεκινάμε την ανάβαση για την Οίτη... Μία παράξενη ανάβαση, καθώς μία σου το έδινε, μία σε χτυπούσε... Γενικά, πάντως είναι αναμφίβολα μία ήπια ανάβαση με πολύ μικρές εξάρσεις για σύντομο διάστημα... 

      Ο καθένας τράβηξε το ρυθμό του, με τον Σταύρο να πετάει μπροστά και τη Μαιρούλα να μένει πίσω μου υπομονετικά, υποστηρικτικά και με έντονη ποδηλατική ενσυναίθηση, καταλαβαίνοντας πως δεν είμαι και πολύ σόι σήμερα... Έχουμε μοιραστεί άλλωστε τόσα χλμ παρεούλα, που ποδηλατικά με ξέρει πολύ καλά... 

       Ανηφορίζουμε με μία γενικότερη σιωπή και στοχοπροσήλωση... Επόμενη στάση, η Παύλιανη... Την περιμένω πώς και πώς... Φτάνουμε, αράζουμε τα ποδήλατα και μπαίνουμε στο ταβερνάκι για φαγητάκι κανονικό... 

      Κάπου εκεί τα παιδιά, εν μέσω του φαγητού, με παροτρύνουν να βγάλω τα καινούρια καλύμματα, μπας και φταίνε αυτά για όσα νιώθω στο σώμα... Τους ακούω και σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση... Έχουμε μπροστά μας λίγα χλμ ακόμα για να ξεκορφίσουμε στα νότια της Οίτης, στο ύψος του Καταφυγίου στα 1.225μ υψόμετρο... 

      Φεύγουμε λοιπόν και..θαύμα...σαν να νιώθω το σώμα μου να λειτουργεί όπως το ξέρω... Τσάμπα φάπες φάγαμε για 100+χλμ και 2.700μ υψομετρικά... Προφανώς τα καλύμματα πίεζαν πάρα πολύ δημιουργώντας θέμα και στο κυκλοφορικό αλλά κυρίως στο ευαίσθητο νευρολογικό μου... Η ψυχολογία ανέβηκε, ενεργειακά ήμουν πολύ καλά και τα πόδια γεμάτα... 

      Φτάνουμε στο Καταφύγιο και συνεχίζουμε μια ονειρική πορεία προς τα δυτικά της Γκιώνας με τρελή θέα των Βαρδουσίων ορέων... Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και στο βίντεο της βόλτας, που παρατίθετει στη συνέχεια, έως και η φωνή μου και ο τόνος μου άλλαξε μετά την Παύλιανη... 

Το καλό για το τέλος... Γκιώνα-Βαρδούσια Όρη...

                 Μετά το ξεκόρφισμα στα νότια της Οίτης, ξεκινάει μια καταβατική πορεία όνειρο έως τη Στρώμη, το χωριό του φίλου μου του Πασχάλη, η οποία είναι σκέτο όνειρο... Η ψυχολογία πλέον είναι στον Θεό και λόγω της ομορφιάς ολούθε αλλά και εξαιτίας του σώματος που έχει έρθει στα σύγκαλά του... Ο Σταυρίκος είναι σε πολύ καλή κατάσταση και πλέον είμαστε κοντά στο σημείο όπου εκείνος θα συνεχίσει την πορεία του δυτικά προς την ορεινή Ναυπακτία για την SR και εμείς θα συνεχίσουμε έως τα νότια της Γκιώνας για το Γαλαξίδι...  

                  Η κατάβαση με βρίσκει μόνο μπροστά να παρτάρω, να τραβώ βίντεο άλογα αλλά και τα Βαρδούσια που σιγά σιγά εμφανίζονται φαντασμαγορικά μπροστά μου... Αξέχαστο θα μείνει το καρούμπαλο του δρόμου στη Στρώμη, όπου μετά από κατηφορική είσοδο σε φουρκέτα, η έξοδος από αυτή είναι ένα ντουράκι τόσο απότομο που αν δεν έχεις προλάβει να ρίξεις δίσκο και 6-7 σχέσεις στην κασέτα είναι βέβαιο πως θα σε βρει ξάπλα. 

                  Το τοπίο είναι απλά μαγεία. Χιονισμένες κορυφές, μία καταιγίδα να λούζει το χωριό του Αθανάσιου Διάκου, όμορφα διάσπαρτα συννεφάκια και μια πίστα σκέτη τρέλα... Μετά από λίγο κόβω για να ανασυγκροτηθεί το παρεάκι και συνεχίζουμε παρεούλα στα δυτικά της Γκιώνας... Η καταιγίδα είναι μπροστά μας και εμείς την κυνηγάμε... Για λίγο δροσιστήκαμε από τα απόνερά της και το όλο θέμα έγινε ακόμα πιο όμορφο... 

                  Κάπου εκεί προσεγγίζουμε το χωριό της Συκιάς με την απίστευτη ορθοπλαγιά της, η οποία θεωρείται η υψηλότερη των Βαλκανίων και μία από τις πιο υψηλές στην Ευρώπη για αυτό και είναι ιδανικό αναρριχητικό πεδίο ... Μπαίνουμε στο χωριουδάκι διασχίζοντας το στενό δρομάκι της, αλλά και το τσιμεντένιο γκρέμι κατηφορικό της και συνεχίζουμε όλοι με σώμα και πνεύμα σε ακμαιότατη φάση... 

                Πλέον φτάνουμε στο σημείο όπου η τεχνητή λίμνη του Μόρνου ξεπροβάλει μπροστά στα μάτια μας και το φως του δειλινού δίνει μία άλλη αίσθηση στο όλο σκηνικό... Κάπου εκεί, ο Σταυρίκος μάς αφήνει και φεύγει δυτικά, με προορισμό, για την πρώτη ημέρα της SR, την Άνω Χώρα της ορεινής Ναυπακτίας. Βγάλαμε παρεούλα 140χλμ και 3.400μ υψομετρικά...  Εγώ και η Μαιρούλα, συνεχίζουμε και το πεταλάρουμε γλυκά με σκοπό ένα τελευταίο χαλαρωτικό καφεδάκι στο Λιδωρίκι δίχως να έχουμε το θέμα χρόνου να μας περιορίζει... 

                Η θέα του ποταμού και της ομώνυμης λίμνης που χωρίζει με...θράσος αυτούς του δύο υπέροχους ορεινούς όγκους, της Γκιώνας και των Βαρδουσίων, είναι μαγευτική... Αυτό το γαλήνιο που προσδίδει στο σύμπαν το υδάτινο στοιχείο... 

               Μετά από μερικά πάνω κάτω, με το ψιλόβροχο να μας δροσίζει γλυκά και μερικά γελάδια να μας κοιτάνε με το βλέμμα...της αγελάδας, είναι αυτά που μας έκαναν παρέα στον ερημικό δρόμο έως το Λιδωρίκι με τη γραφική του πλατεία... Φτάνουμε στο χωριό και ένας λάθος υπολογισμός μου μάς φέρνει σε ένα βρεγμένο, απότομα κατηφορικό παβέ το οποίο κατέληγε σε σκάλες... Το ότι είχε μπάρα να πιαστούμε έσωσε την παρτίδα και κατεβήκαμε με προσοχή έως τον κεντρικό δρόμο με τα ποδήλατα επ' ώμου... Ευτυχώς ήταν καλύτερα, γιατί το κανονικό δρομάκι που θα μας κατέβαζε εκεί ήταν μια βρεγμένη, τσιμεντένια και ιδιαίτερα απότομη ράμπα... 

                Μπαίνουμε δειλά δειλά σε ένα από τα καφέ της πλατείας και ζητώ από το παλικάρι του καταστήματος μία εφημερίδα ή περιοδικό ώστε να βάλουμε στην καρέκλα, μιας και ήμασταν βρεγμένοι... Το παλικάρι θερμό και εγκάρδιο μάς έκανε να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας... Καθόμαστε με τη Μαιρούλα και κάνουμε έναν μίνι απολογισμό του τι έχουμε κάνει έως τώρα και ένα χαμογελάκι γεμίζει το πρόσωπό μας... Αυτές οι εμπειρίες... 

               Φτάνει η ώρα της αναχώρησης για το τελευταίο σκέλος της βόλτας μας... Πλέον, έξω έχει νυχτώσει... Εξοπλιζόμαστε με τα νυχτερινά και βουρ στο δρόμο...

Νύχτα, ξελογιάστρα... 

               Αφού απολαύσαμε το απογευματινό μας καφεδάκι, φτάνει η ώρα για τη νυχτερινή μας...εμφάνιση... Οι καιρικές συνθήκες ήταν τέλειες, ο δρόμος ήσυχος και πλέον τα λίγα φώτα του ορίζοντα έδιναν την ευκαιρία στο νου να φανταστεί τα υπόλοιπα... Μέγας συνοδοιπόρος μας...η Πανσέληνος... Η ποδηλασία σε άλλο σύμπαν... 

               Τα πρώτα χλμ φεύγουν γρήγορα ώσπου προσεγγίζουμε τα ΝΔ της Γκιώνας για το τελικό μας ξεκόρφισμα στο ύψος των Πεντεορίων. Η ανάβαση σταθερή στο 6% και ο δρόμος να φεύγει γρήγορα προς τα πίσω... Η βόρεια Πελοπόννησος ίσα ίσα αχνοφαίνεται, όπως και οι σκιές από τα φουρφούρια που έχουν τοποθετηθεί στα χαμηλά νότια της Γκιώνας... Πίσω από τη σκιά αυτών να φωτίζει η πανσέληνος... Φουρφούρ ρομαντίκ... 

               Ξεκορφίζουμε στο ύψος των Πεντεορίων και πλέον ξέρουμε πως όλα τελείωσαν... Μένουν 18χλμ κατάβασης έως το Γαλαξίδι όπου "πέφτουμε" σχεδόν απεταλάριστοι... Η απόλυτη ησυχία και γαλήνη της νύκτας και αυτή η απόκοσμη ομορφιά του σκότους είναι το απόλυτο κέρασμα για τον επίλογο της βόλτας μας... 

               Ξεκινάμε την κατάβαση και τα φώτα μας φωτίζουν τα πάντα ώστε να την κατέβουμε αναλογικά γρήγορα... Το φεγγαρόφως να παίζει με τα νερά του Κορινθιακού και εμείς να νιώθουμε σαν να μην έχουμε κάνει τίποτα παρά τα 180+χλμ και 4.100μ υψομετρικά... Φουρκέτες, όμορφες τραβέρσες, ωραίες φάσεις και σιγά σιγά να χαμηλώνουμε σε υψόμετρο... 

                Φτάνουμε πλέον στον κεντρικό και αμέσως περνάμε απέναντι στο Γαλαξίδι.  Αυτόν τον κεντρικό δεν θα ήθελα πολύ να τον "περπατήσω" νύκτα λόγω των ταχυτήτων που αναπτύσσουν τα ΙΧ για αυτό και η χάραξη έγινε όπως έγινε. Είμαστε πλάι στο κύμα πλέον, μετά από τόσα περάσματα από τα βουνά της Φωκίδας και της Ρούμελης και νιώθουμε αυτό το εσωτερικό γέμισμα και ικανοποίηση για την ολοκλήρωση μιας υπέροχης και απαιτητικής βόλτας... 

                To μόνο αρνητικό που αποτέλεσε το 1% της όλης εμπειρίας ήταν η αίσθηση της απόλυτης περιφρόνησης από τους διερχόμενους οδηγούς -όχι με όρους ασφάλειας. Στα βόρεια, είναι το πλέον σύνηθες, όταν πετυχαίνεις οδηγό στο βουνό να σε χαιρετάει τουλάχιστον με ένα νεύμα, σεβόμενος αυτού που κάνεις και γνωρίζοντας και τη δυσκολία του. Στη βόλτα αυτή συναντήσαμε αρκετά οχήματα, κυρίως στον Παρνασσό, αλλά μας έκαναν να νιώθουμε φαντάσματα... Όχι ότι μας πολυένοιαξε, αλλά μας έκανε εντύπωση αυτό το contrast κουλτούρας με τα πιο βόρεια. Οι μόνοι που έδειξαν -υπέρ το δέον- ενθουσιασμό και εγκαρδιότητα ήταν οι ξένοι στο πρώτο ξεκόρφισμα μετά την Αράχωβα... 

          Όπως και να έχει αυτός ο τόπος είναι τόσο ευλογημένος... αυτές οι δυσκολίες...αυτά τα βουνά...αυτές οι ομορφιές...αυτά τα χωριουδάκια...κυρίως, αυτή η παρέα που δεν βάζει περιορισμό κανέναν και πάει παντού με χαμόγελο και όρεξη... αυτές οι εμπειρίες... Όλα αυτά με ένα ποδήλατο...το απόλυτο μέσο για να χαρείς τα πάντα...          

Πελοτονάκι με:

•  Σταύρος Χριστοφόρου (Πτολεμαΐδα)
•  Μαίρη Μπαμπούλη (Λάρισα)

Συντάκτης
Spais